ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰ

ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰ (ইংৰাজী: Rabindranath Tagore, ৭ মে', ১৮৬১ – ৭ আগষ্ট, ১৯৪১) বঙালী সাহিত্যৰ দিকদৰ্শক কবি, ঔপন্যাসিক, গল্পকাৰ, গীতিকাৰ, সুৰকাৰ, নাট্যকাৰ আৰু দাৰ্শনিক। ঊনবিংশ শতিকাৰ শেষ ভাগৰ পৰা বিংশ শতিকাৰ মাজভাগলৈকে ৰবীন্দ্ৰনাথে বঙালী সাহিত্যত এক যুগান্তকাৰী পৰিবৰ্তনৰ সূচনা কৰে। তেখেতৰ গীতাঞ্জলি কাব্যগ্ৰন্থৰ বাবে ১৯১৩ চনত তেওঁ এছিয়া মহাদেশৰ প্ৰথম ব্যক্তি হিচাপে ন'বেল বঁটা লাভ কৰে।

ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰৰ আলোকচিত্ৰ

উদ্ধৃতিসমূহ

• কেৱল সমুদ্ৰ পাৰত থিয় হৈ অথবা ইয়াৰ জলপৃষ্ঠলৈ চাই চাই সমুদ্ৰ অতিক্ৰম কৰিব নোৱাৰি।
• উদ্দেশ্য যদি মহৎ হয়, কৰ্তব্যত হেলা নাথাকে, তেন্তে ব্যৰ্থতা কেতিয়াও আহিব নোৱাৰে৷^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• বেদনাৰ পৰা যি আনন্দৰ উত্‍পত্তি হয়, সেই আনন্দৰ তুলনা নহয়।
• প্ৰেমৰ আনন্দ ক্ষণস্থায়ী, কিন্তু প্ৰেমৰ বেদনা চিৰস্থায়ী।
• পৰক আপোন কৰিবলৈ প্ৰতিভাৰ প্ৰয়োজন৷
• স্বাধীন হোৱা মানেই মুক্ত হোৱা নহয়৷
• মুক্তি বিচৰাসকলৰ দীক্ষাৰ প্ৰয়োজন হয়৷
• বান্ধি ৰাখি লাভ নাই, উৰিব দি চোৱা, দিনৰ শেষত উভতিলে তেতিয়া আকোৱালি ৰাখিব।
• গীত, সাহিত্য, দেশপ্ৰেমী সমন্বিতে অপূৰ্ব সুন্দৰ আসাম দেশ।
• মূল উৎসৰ নদীৰ ধাৰা বন্ধ হৈ গ’লে যেনেকৈ সি বন্ধ জলাশয়ত পৰিণত হয়, তেনেকৈ জ্ঞানৰ তপস্যাত বা কলাৰ সাধনাত অতীতৰ সৈতে বৰ্তমানৰ সম্পৰ্ক যদি অৱৰুদ্ধ হৈ পৰে, তেন্তে সেই সমস্ত ক্ষীণ হৈ একালত বিলুপ্ত হয়৷
• গোৰ মাৰিলে ধূলি উৰে, শস্য নগজে৷
• একমাত্ৰ মাতৃভাষাৰ সূঁতিয়েদি আগবাঢ়ি গৈহে বিশ্বৰ মানৱ সংস্কৃতিৰ সাগৰত উপনীত হ’ব পাৰি।
• মোৰ মনত এনেকুৱা ভাব হয়—পৃথিৱীৰ পৰা আমি যিবোৰ পৃথিৱীৰ ধন পাইছোঁ সেইবোৰ ধন আমি কোনোবা স্বৰ্গৰ পৰা পালোহেঁতেননে?
• প্ৰেম কেৱল অনুভূতি নহয়, ইয়েই একমাত্ৰ বাস্তৱ। প্ৰেম সৃষ্টিৰ কেন্দ্ৰবিন্দুত থকা চুড়ান্ত সত্য।
• প্ৰতি মানুহৰ ভিতৰত এটুকুৰা গোপন স্থান থাকে, য’ত আনৰ প্ৰৱেশ নিষিদ্ধ৷
• ফুল আৰু পখিলাক বাহ্যিক ৰূপেৰে জুখিবা, মানুহক নুজুখিবা।^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• সাহিত্য শব্দটোৰ মাজত এটি মিলনৰ ভাৱ দেখা যায়। সি যে কেৱল ভাৱে-ভাৱে ভাষাই-ভাষাই মিল, তেনে নহয়; মানুহৰ লগত মানুহৰ, অতীতৰ লগত বৰ্তমানৰ, দূৰৰ লগত ওচৰৰ মিলন।^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}