জুলী বৰুৱা

জুলী বৰুৱা জুলী বৰুৱা এনে এগৰাকী ছোৱালী যিয়ে এটা বাচ দূৰ্ঘটনাত(২০০৭ চনৰ ১৩মে) নিজৰ দুয়োখন হাত হেৰুৱাই কৃত্ৰিম হাতৰ সাহায়ত সমাজত নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। এই কৃত্ৰিম হাত দুখন সকলো সময়তে পানী বা বিদ্যুৎৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিব লগা হৈছিল বাবেই নিজৰ অত্যন্ত ব্যক্তিগত কামবোৰ কৰাৰ বাবে অন্য ছোৱালী বা তিৰোতাৰ সহায় ল'ব লগা হৈছিল যদিও কেতিয়াও মনোবল হেৰুওৱা নাছিল। কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ অন্তত এই কৃত্ৰিম হাতেৰে লিখিবলৈও সক্ষম হৈছিল আৰু আধৰুৱা হৈ থকা স্নাতক পৰীক্ষাত সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হৈছিল। ‘ বিজয়িনী’,তেখেতৰ তেজোদীপ্ত আত্মকাহিনী সম্বলিত গ্ৰন্থ। তেখেতৰ আন এখন গ্ৰন্থ হৈছে ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই।

উদ্ধৃতি

বিজয়িনী

1. কৃত্ৰিম হাতখনে আখৰ লেখা ধৰণটো সামান্য বেলেগ….। মই হাতত কলমটো লৈ তেওঁৰ মতে লিখাতকৈ নিজৰ ধৰনেহে মন গ’ল।মোৰ যেন অৱচেতন মনটোৱে কৈ থাকিল লিখ পাৰিবি....। আখৰ কেইটা লিখাৰ পাছত ভাবিলো মানুহে প্ৰকৃততে ইচ্ছা কৰিলে সকলো কামেই কৰিব পাৰে। তাৰ বাবে কোনো নীতি নিয়ম বা শৃংখলাৰ প্ৰয়োজন নাথাকে।
2. বিজ্ঞানী ষ্টিফেন হকিঙে যদি মাত্ৰ এখন হাতৰ দুটা আঙুলি লৰ-চৰ কৰিয়েই বিজ্ঞানৰ ন ন তথ্য আবিস্কাৰ কৰিব পাৰে,তেনেহলে মোৰ দৰে সুস্থ সবল ছোৱালীজনীয়ে নোৱিৰিম কিয়। মোৰ মাত্ৰ হাত দুখনহে নাই,বাকী সকলো আছে।নিজেই নিজকে কলো।
3. ….“ জীৱন কি বুজা নাছিলো।জনা নাছিলো জীৱনক কেনেকৈ গ্ৰহণ কৰিব লাগে।কিন্তু ভৰ যৌৱনতে দুয়োখন হাত হেৰুৱাই দিশহাৰা হওঁতে, মানসিক ভাৰসাম্যতা লোপ পাব খোজা সময়তেই আপোনালোকে মোক তুলি ধৰি সন্ধান দিলে এটা নতুন পথৰ। দুখ-যান্ত্ৰনাও যে জীৱনৰ এটা অংশ তাকো শিকালে। এতিয়া মই মাথো দুখন হাত লৈয়েই আপোনালোকৰ মাজত থিয় হোৱা নাই, মই থিয় হৈছো নতুন উদ্যম, এক নতুন মানসিকতা আৰু এক অন্য দৃষ্টি ভংগিৰে....।” মোৰ যেন কৃতজ্ঞতাৰ ভাষা নাছিল। আজীৱন ঋণী হৈ ৰ’লো তেওঁলোকৰ ওচৰত।
4. যিকোনো পৰিস্থিতিতেই নিজক চম্ভালিলৈ পঢ়াৰ জীৱন সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ মানসিকভাবে প্ৰস্তুত হ’লো।কোনেও যাতে মোক ‘আয়ৈ দেহি’ অথবা ‘বেচেৰী’ জাতীয় শব্দৰে পুতৌ কৰিব নোৱাৰে।মোৰ বিবেচনাত পুতৌ সেই সকল লোকেহে হয়তো বিচাৰে, যিসকলৰ আত্মবিশ্বাসৰ অভাৱ। কিন্তু মোৰ যেন আত্মবিশ্বাস আগতকৈ বাঢ়িলহে।
5. সন্তুষ্টি ল’বজনা জনেই পৃথিবীৰ আতাইতকৈ সুথী ব্যক্তি।
6. মই একান্তভাবে অনুভৱ কৰো হতাশ আৰু চৰম বিপৰ্য্যয়ৰ সন্মুখত অদম্য সাহসেৰে থিয় হোৱাটো আমাৰ জীৱনৰ লক্ষ্য হোৱা উচিত।
7. “জুলী,তুমি কাৰোবাৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ বা ভাল লগাবলৈ জোৰ কৰি টান টান শব্দবোৰ লিখাৰ প্ৰয়োজন নাই। পানীৰ টেপটো খুলি দিলে যিদৰে সৰসৰাই পীনী ওলাই আহে,ঠিক তেনেদৰে তোমাৰ মনৰ পৰা যি নিৰ্গত হৈছে তাকেই লিখি যোৱা।” হোমেন বৰগোহাঞি।
8. যান্ত্ৰনা যিদৰে ক্ষয় অথবা ধ্বংসৰ প্ৰতীক,ঠিক তেনেদৰে যান্ত্ৰনাক শক্তিলৈ ৰূপান্তৰ কৰিব পাৰিলেই ই হ’ব পাৰে সৃষ্টিৰ প্ৰতীক। প্ৰচণ্ড বা-মাৰলীয়ে স্বপ্নৰ কাৰেংঘৰ বিধস্ত কৰি থৈ যোৱাৰ পাছতো মানুহ জীয়াই থাকে। আচলতে জীৱনলৈ অহা দুখ যান্ত্ৰনাবোৰে মানুহক ভাৰাকান্ত কৰাতকৈ শক্তিশালীহে কৰি তোলে।

ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই

1. শূলেহে শূল কঢ়াৰ দৰে জীৱনৰ যন্ত্ৰণাইহে আমাক যন্ত্ৰণাক জয় কৰাৰ মন্ত্ৰপাঠ দিয়ে।
2. এজন মানুহৰ কাহিনীয়ে আমাক যিমান মুগ্ধ বা অনুপ্ৰাণিত কৰে, তাতোকৈ বেছি অনুপ্ৰাণিত কৰে ভিন্ন সময়ত তোলা মানুহজনৰ ছবিসমূহে।
3. কোনো এটা কাম সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ মানুহক প্ৰেৰণাৰ লগতে প্ৰয়োজন হয় তাগিদাৰো।
4. কাৰোবাৰ অকণমান প্ৰেৰণা আৰু বন্ধুত্বসুলভ সঁচা আন্তৰিকতাই মানুহৰ জীৱনত কিমান প্ৰভাৱ পেলায়,তাক কৈ শেষ কৰিব নোৱাৰি।
5. নিয়তিৰ নিষ্ঠুৰ আঘাতৰ পিছতো জীৱনে সুন্দৰকৈ পেখম ধৰে, চতুৰ্দিশ উজলাই তোলে।
6. মানুহৰ প্ৰতিভাই বহুজনক ওচৰ চপাই নিব পাৰে।
7. কেতিয়াবা সময়ে অসহায় অৱস্থাকো প্ৰত্যাহ্বান হিচাপে ল'বলৈ বাধ্য কৰায়।