খলিল জিব্ৰান

খলিল জিব্ৰান (৬ জানুৱাৰী ১৮৮৩ – ১০ এপ্ৰিল ১৯৩১) আছিল এগৰাকী লেবানন-আমেৰিকান লেখক, কবি আৰু দৃশ্যকলা শিল্পী।

১৯১৩ চনত খলিল জিব্ৰান

উদ্ধৃতিসমূহ

• আপোনাৰ দৈনন্দিন জীৱনেই আপোনাৰ মন্দিৰ আৰু আপোনাৰ ধৰ্ম।^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• স্বাধীনতা বিহীন জীৱন আত্মা বিহীন শৰীৰৰ দৰে।^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• সুন্দৰ ঠাইলৈ ভ্ৰমণ কৰিবা, কিন্তু কাকো নক’বা৷ প্ৰকৃত প্ৰেমক বুকুত ধাৰণ কৰিবা, কিন্তু আনক নজনাবা৷ সুখেৰে জীয়াই থাকিবা, কিন্তু গোপনে ৰাখিবা৷ কাৰণ মানুহে সুন্দৰ বস্তু ধ্বংস কৰি পেলায়৷^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• বন্ধুত্ব হ’ল প্ৰয়োজনৰ সমিধান৷
• এদিন তুমি মোক সুধিবা কোনটো বেছি গুৰুত্বপূৰ্ণ? মোৰ জীৱন নে তোমাৰ? মই মোৰ বুলি ক’ম আৰু তুমি মোৰ জীৱন তুমিয়েই বুলি নাজানি আঁতৰি যাবা।^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• যদি আপুনি কাৰোবাক ভাল পায়, তেন্তে তেওঁক যাবলৈ দিয়ক, কাৰণ তেওঁ ঘূৰি আহিলে গম পাব যে তেওঁ সদায় আপোনাৰ আছিল। যদি নাহে, তেন্তে গম পাব যে তেওঁ কেতিয়াও আপোনাৰ নাছিলেই৷^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• কাৰোবাৰ প্ৰতি যৌৱনসুলভ দুৰ্বলতা হ’বলৈ এমিনিট সময় লাগে, কাৰোবাক ভাল পাবলৈ এঘণ্টা সময় লাগে, আৰু কাৰোবাৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ এদিন লাগে... কিন্তু কাৰোবাক পাহৰিবলৈ আজীৱন লাগে।^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• আপুনি হয়তো পাহৰিব পাৰে আপুনি কাৰ লগত হাঁহিছিল, কিন্তু কাৰ লগত কান্দিছিল আপুনি কেতিয়াও পাহৰিব নোৱাৰে।^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• এজন ব্যক্তিৰ হৃদয় আৰু মন বুজিবলৈ হ’লে তেওঁ ইতিমধ্যে কি অৰ্জন কৰিছে তাক নহয়, তেওঁ কি আকাংক্ষা কৰিছে তাক চাব লাগে।^{[উৎসৰ প্ৰয়োজন]}
• বন্ধুত্বৰ সকলো ভাবনা, ইচ্ছা আৰু আশা নীৰৱে আৰু অঘিষিত আনন্দেৰে উদ্ভৱ হয় আৰু সমানে ভাগ হয়৷
• আত্মানুভূতি গভীৰ কৰাৰ বাহিৰে বন্ধুত্বৰ আন একো উদ্দেশ্য থাকিব নালাগে৷
• বন্ধুত্ব সদায়েই এটা মিঠা দায়িত্ব, কিন্তু সুযোগ নহয়৷
• এদিন গধূলি পৰত নীল নদীৰ এটা ঘঁৰিয়াল আৰু এটা হায়েনাৰ ভেটাভেটি হ’ল৷ হায়েনাই ঘঁৰিয়ালক সুধিলে, কি খবৰ বন্ধু ভালনে? ঘঁৰিয়ালে ক’লে, “ভাল ক’ত হ’ব বন্ধু? মই যেতিয়া শৰীৰত অসহ্য যন্ত্ৰণা লৈ কান্দো, তেতিয়া মানুহে কয়, ঘঁৰিয়ালৰ চকুপানী৷’’ তোমাৰ ভালনে? - মোৰ সেই একেই সমস্যা বন্ধু, - হায়েনাই উত্তৰ দিলে,- প্ৰকৃতিৰ অপৰূপ সৌন্দৰ্য দেখি মই যেতিয়া আনন্দত হাঁহো, তেতিয়াও মানুহে কয়, “হায়েনাৰ হাঁহি৷’’
• দুজনৰ মাজত বন্ধুত্ব হ’ল প্ৰেমেৰে সিঁচা আৰু কৃতজ্ঞতাৰে খেতি চপোৱা পথাৰ৷ এজন আহাৰ, আনজন জুহাল৷
• মানুহৰ জীৱনক ইতিহাস সমৃদ্ধ কৰিব পৰা জ্ঞান অন্বেষণৰ অন্যতম আধাৰ হ’ল, পৱিত্ৰ মন৷
• তীৰ্থযাত্ৰীৰ লগত যোৱা চতুৰ কুকুৰ এটাই অচিন বাটৰ বালিৰ মাজত লুকুৱাই থোৱা হাড়বিলাক নো কাইলৈ তাৰ কি কামত আহিব?
• কৰ্মবিমুখ হোৱা মানে তোমালোক পৃথিৱীৰ ঋতুবিলাকৰ লগত অচিনাকী হোৱা, আৰু ৰাজোচিত গৰিমাৰে আগবঢ়া জীৱনৰ শোভাযাত্ৰাৰ লগত খোজ নিমিলোৱা, আৰু অসীমৰ ওচৰত গৌৰৱেৰে আত্মসমৰ্পণ কৰাৰ পৰা বঞ্চিত হোৱা।
• তোমালোকে ঢোলৰ মাত বন্ধ কৰিব পাৰিবা, তোমালোকে বীণৰ তাঁৰ ঢিলা কৰি দিব পাৰিবা, কিন্তু তোমালোকৰ কোনে নো স্কাইলাৰ্ক পখীক গীত নাগাবলৈ আদেশ দিব পাৰিবা?
• ফল এটাই নিশ্চয় শিপাক ক’ব নোৱাৰে “তুমি মোৰ দৰে হোৱা, আৰু পৰিপূৰ্ণ আৰু পৰিপক্ক হৈ তোমাৰ প্ৰাচুৰ্য বিলাই দিয়া।”